Czym jest architektura chmury natywnej?

Architektura chmury natywnej to specjalistyczne podejście projektowe do budowania i uruchamiania aplikacji w środowiskach chmury obliczeniowej. W rezultacie podejście to wykorzystuje nieodłączne cechy chmury, takie jak skalowalność, elastyczność, a nawet odporność, na potencjalną szkodę dla kontroli zasobów, a także elastyczności.

Aplikacje chmurowe są projektowane tak, aby zawierały funkcje ułatwiające ich działanie w niestabilnych środowiskach chmurowych, w tym szybkie możliwości reagowania i zdolność dostosowywania się do zmian. 

Adaptacja monolitycznych aplikacji nie jest całkowicie wykonalna, ponieważ proces ten może wymagać przepisania całej struktury ze względu na charakter koncepcji środowisk chmurowych. Natomiast architektura chmurowa obejmująca mikrousługi jest często uważana za bardziej odpowiednie podejście do nowoczesnych wymagań niż tradycyjna architektura.

Główną różnicą między architekturą chmurową a monolityczną jest sposób ich strukturyzacji. Aplikacje monolityczne są projektowane w taki sposób, że wszystkie elementy są zintegrowane, podczas gdy aplikacje chmurowe są podzielone na mikrousługi luźno powiązanych usług. Metoda ta charakteryzuje się zdecentralizowaną naturą, w której usługi mogą być niezależnie projektowane, udostępniane i skalowane, co potencjalnie prowadzi do większej adaptacyjności, wydajnego wykorzystania zasobów i zdecentralizowanej architektury.

Korzystanie z architektury natywnej w chmurze może również wpływać na skalowalność, elastyczność i model wydatków firmy.

• Skalowalność: Makroaplikacje utworzone z mikrousług mogą również skalować się w górę poprzez dodawanie lub celowe usuwanie wystąpień różnych usług w zależności od obciążeń.
• Elastyczność: Aplikacje natywne w chmurze wykorzystują ‘izolację’ i samoleczenie, aby zminimalizować lub zapobiec przestojom w przypadku awarii.
• Zwinność: Aplikacje chmurowe zwykle składają się z mikrousług, które umożliwiają ich rozwój i wdrażanie.
•  Cennik za użytkowanie: W architekturze chmurowej organizacje mogą modyfikować przydział zasobów w oparciu o rzeczywiste wykorzystanie, co potencjalnie wpływa na optymalizację kosztów.

Istnieje kilka technologii, które są podstawą rozwoju natywnego w chmurze.

• Mikrousługi: Aplikacje są podzielone na drobnoziarniste, luźno powiązane komponenty, które współdziałają za pośrednictwem wywołań API.
• Kontenery: Podczas CI/CD wszystkie aplikacje oprogramowania i wszystkie ich zależności są segmentowane do określonych granic, aby zwiększyć przenośność rozwiązania w różnych środowiskach.
• Orkiestracja: Niektóre z przykładów obejmują Kubernetes, który pomaga zarządzać klastrem do uruchamiania aplikacji oraz wdrażania i skalowania aplikacji kontenerowych.
• DevOps: Określa podstawową koncepcję współpracy między zespołami ds. rozwoju, operacji i bezpieczeństwa w celu zwiększenia wydajności wydania oprogramowania.
• Ciągła integracja/ciągłe dostarczanie (CI/CD): Koncentruje się na automatyzacji i usprawnieniu procesów rozwoju, aby umożliwić częstsze, iteracyjne wydania z szybką informacją zwrotną, zmniejszając zależność od zadań ręcznych.

Struktury chmurowe i praktyki DevOps zwykle odpowiadają sobie nawzajem pod względem filozofii i celów. Dostępność modułowości chmurowej dla CI/CD optymalizacja poprzez automatyzacja prowadzi do powtarzającej się integracji, testowania i wdrożeń.

 Ta kombinacja może wpłynąć na czas trwania pętli sprzężenia zwrotnego, jakość oprogramowania i szybkość, z jaką rozwiązania trafiają na rynek.